اتاق سکوت یا اتاق خلوت یا تایم اوت (Time-out) یکی از تکنیک های فرزند پروری است که در آن به دنبال بروز یک رفتار نامناسب یا عدم رعایت قانون و قراردادها در کودک و بنابر قرار قبلی با وی، از او خواسته می شود مدت کوتاهی از جمع جدا شود و در اتاقی یا در گوشه ای به تنهایی استقرار یابد.
این روش از سال ۱۹۹۸ به عنوان یک تکنیک موثر فرزند پروری توسط انجمن اطفال امریکا تایید و پیشنهاد شده است. این تکنیک را در مکان های مختلفی که کودک در آنها حضور دارد مثل خانه، مهد، مدرسه و حتی در زمان خرید در فروشگاه می توان به کار گرفت. البته اجرای این روش جزئیات و نکات زیادی دارد که موضوع این نوشته نیست.
در سال ۲۰۰۳ مطالعه ای در مجله معتبر ساینس منتشر شد که نشان می داد براساس شواهد بدست آمده از تصویر برداری های مغزی، تجربه طرد و انزوای اجتماعی در افراد مانند تجربه درد بدنی است. یعنی همان جاهایی از مغز که در زمان درد کشیدن فعال می شود در زمان طرد اجتماعی نیز فعال است. (آیزنبرگ و همکاران، ۲۰۰۳). با استناد به نتایج این مطالعه در سال ۲۰۱۴ مقاله ای با عنوان “تایم اوت به کودک شما آسیب می زند” در مجله تایم انتشار یافت و در آن به این موضوع پرداخته شده بود که تایم اوت می تواند سبب درد روانی و آسیب به روان کودکان شود (سیگل و برایسون، ۲۰۱۴). این مقاله بازتاب گسترده ای داشت. اندکی بعد نویسندگان مقاله با صدور بیانه ای اعلام کردند که عنوان این مقاله توسط مجله و بدون اجازه آنها بر روی این مقاله گذاشته شده است و تنها نوع خاصی از این روش که تایم اوت تنبهی است ممکن است آسیب زا باشد و باید از آن اجتناب شود و منظور از تایم اوت تنبیهی مواردی از این روش است که به طور مکرر، طولانی مدت و همراه با عصانیت و خشم والدین اجرا می شود.
بنابر این مطالعات همچنان از به کار بردن صحیح این تکنیک به عنوان یک تکنیک کارآمد در فرزندپروری حمایت می کند.
